Ze kijkt me met haar grote puppy-ogen een beetje sipjes aan. 

‘Mama’, begint ze licht verontwaardigd. ‘Je hebt vandaag nog helemaal niet met me gespeeld.’ 

Terwijl ik haar vriendelijk aankijk, loop ik in gedachte de dag even door. ‘Huh, niet gespeeld?’ vraag ik me af. ‘We zijn toch al de hele dag samen?’ 

Ik zie me zitten op de bank, de was vouwend en Elin er spelend met haar popjes om heen. We kletsen een beetje en dan is het tijd om fruit te pakken. Ik in de keuken bezig, Elin in de woonkamer. 

Dan doen we nog een klein boodschapje, we lunchen samen en na de lunch halen we samen haar grote broer op uit school. 

Thuis drinken we samen wat sap en eten we wat lekkers. Zij knutselt aan de grote tafel, hij speelt met zijn lego en ik werk mijn website nog een beetje bij. Zo gaat de dag voorzichtig over in de avond en begint het ritueel van koken, eten, opruimen, wassen, boekje lezen en naar bed. 

En daar zijn we nu aanbeland. 

Potverdorie, ze heeft gelijk. We waren de hele dag inderdaad samen, maar of we de dag ook echt samen hebben beleefd? Wanneer waren de momenten dat we écht met elkaar in contact waren? In Verbinding met Liefdevolle aandacht voor elkaar? Die waren er vandaag niet zo veel. Ik snap haar reactie én haar verontwaardiging erin. 

Ik pak haar snel op schoot en stel voor om een potje te kwartetten. Haar puppy-ogen maken plaats voor sterretjes en ze knuffelt me net zo hard als dat ik van haar houd.