Van nature ben ik een spiritueel en intuïtief persoon, en het liefst heb ik de vrijheid om, in iedere beslissing die gemaakt moet worden, mijn gevoel te volgen. Door de jaren heen heb ik geleerd dat dit niet altijd wordt gewaardeerd: mensen hebben behoefte aan een verklaring, een uitleg over het waarom ik deze keuzes wilde maken. En daar liep ik op vast. Ik kon het niet beredeneren, het was een gevoel! 

Waarom ik dit met jullie deel? 1 van de dingen die ik als Ziekenhuismoeder enorm waardeer, is de groei van deze intuïtie. Met de geboorte van Sem werd mijn intuïtie weer opnieuw geboren. En sterker dan ooit, een moeder intuïtie moet je echt niet onderschatten! Want het was nodig. In de meest heftigste periode van onderzoeken en operaties kon ik niet anders dan mijn gevoel volgen, zonder bedachte verklaringen. Puur en alleen: dit voel ik bij Sem en het voelt niet goed. Of, dit heeft hij nodig, wie kan ons daar in helpen? Later heb ik hier bij Elin ook veel profijt van gehad. 

Het mooiste voorbeeld dat ik kan geven, is het gevoel dat ik had toen we hoorden dat Sem een ‘bijzondere’ luxatie had. Enerzijds had ik heel sterk het vertrouwen dat alles op tijd was gesignaleerd, we waren bij zijn arts in uitstekende handen en werden goed begeleid rondom het verhaal van zijn heupen. Op die dingen durfde ik me volledig over te geven. Maar toen was daar het moment van de operatie. Mijn gevoel zei me constant dat hij voor zijn eerste verjaardag geholpen MOEST worden. MOEST met hoofdletters, want mijn moeder intuïtie schreeuwde zo ongeveer elke dag tegen me, dat het belangrijk was dat Sem op tijd werd geopereerd. Geen verklaring, geen uitleg. Gewoon, iedere dag: let er op dat hij tijdig wordt geholpen. Na zijn eerste verjaardag is het te laat. 

En in eerste instantie dacht ik dat ik gek werd. De woorden ‘schizofrenie’ of ‘heks’ werden dagelijks genoemd. Met een lach, maar ook een traan, want ik wist van binnen dat het waar was. Dat ik er naar moest luisteren en dit niet zomaar moest wegwuiven met grappig bedoelde toespelingen. Dus vroegen we iedere keer of er al meer bekend was over de operatiedatum. ‘Ja, met 6 maanden willen we hem geopereerd hebben’, kregen wij dan te horen. Met 6 maanden: ‘Jaaa, volgende maand is hij zeker aan de beurt’. 3 weken daarna: ‘Jaaaaaa… (de ‘jaaaaa’s’ werden steeds langer en volgens mij hoorde ik af en toe ook wat gekrabbel van achter het oor) we plannen hem in zodra er een plekje voor hem is. Helaas komen er spoedgevallen tussendoor die voorrang krijgen.’ 

En toen ging op een dag mijn moeder intuïtie niet alleen aan, maar ook nog eens spreken. En flink. In de vorm van een email. Een betoog over waarom het voor ons belangrijk is dat er nu gehoor wordt gegeven aan onze zorgen over deze steeds uitgestelde operatiedatum. Dat wij niet willen dat Sem straks ook een spoedgeval wordt, vooral omdat we er nu op tijd bij zijn! 

Wij kregen hier een zeer positieve reactie op. Je kunt gewoon niet om een moeder intuïtie heen! Er werd naar ons geluisterd, Sem werd op tijd geholpen. Het respect naar zijn arts steeg verder, en we konden hem niet genoeg bedanken voor zijn beslissing hierin. 

Mijn conclusie in dit hele verhaal: trust your guts, onderschat jouw moeder intuïtie niet. Stel je vragen, deel je zorgen. En laat je hart spreken. 

Liefs, Fabrina