wat voel ik me trots en vereerd dat ik vanaf heden columns mag schrijven voor Heupge(w)richt. Als vrouw van een man en moeder van 2 kinderen met heupproblemen, kan ik mezelf wel een ervaringsdeskundige noemen op dit gebied. En mijn ervaringen deel ik graag met jou. 

Niet omdat mijn verhaal nu zoveel beter is dan dat van een ander, of omdat ik zelf een beetje wil spuien. Maar voornamelijk om je wat ontspanning te geven in deze onzekere tijden, omdat ik weet dat het wachten soms zo stressvol kan zijn. Wat hoop op de toekomst, want ik weet dat het weer goed komt. Hoe gecompliceerd of uitzichtloos het er nu ook uit ziet. En vooral om een lach te krijgen op je gezicht die op dit moment waarschijnlijk constant in de zorgen-stand staat (het gebruik van een goede anti-rimpelcrème is aan te raden, of een haarkleuring die grijze haren dekt). Want lachen en een positieve instelling is wat mij deze jaren steeds weer overeind houdt, ondanks het verdriet en de zorgen die je bij je draagt. 

En we lachen nu toch wat af met die kleine wiebelkonten van ons. Want ook al hebben onze kinderen ‘een verhaal’, het zijn nog steeds kleine kinderen en ze genieten van elk moment van de dag. Ik leer iedere keer opnieuw om onbevangen de dag te beginnen, gewoon, omdat zij dat ook doen. Je zorgen maken kan altijd nog. Genieten is de truuk. Ook wanneer je het even niet meer ziet zitten. En die momenten heb ik vaak gehad. Heel vaak. Dan was het donker op zijn zwartst en de stilte op zijn scherpst. Maar 1 blik op die blije gezichten, en mijn hart werd weer gevuld. 

Sem is bijna 5 jaar en geboren met een dubbele heupluxatie en daarbij 2 liesbreuken. Zijn eerste 3 levensjaren zijn jaren vol ziekenhuisafspraken geweest, waarin we de artsen meer zagen dan onze eigen familie. Daarbij ging het herstel nadat hij uit zijn gipsbroek ging heel moeizaam: het was een serieuze vraag of hij zou kunnen lopen, of dat we moesten denken aan een kindje in een rolstoel. Geen prettige periode. 1 maand voor zijn 2e verjaardag zette hij opeens zijn eerste stapjes aan het handje en de weken erna ging hij vanzelf… je kunt je vast wel voorstellen hoe blij ik was (en nog steeds ben) op deze prachtige prestatie van het kleine ventje. 

Kort daarop raakte ik zwanger van Elin. Toen Sem eenmaal (op zijn manier) liep, durfde ik voor mezelf toe te geven dat ik graag nog een tweede kindje wilde. De maanden hiervoor had ik geen twijfel: dit traject wil ik niet nog een keer mee maken. Deze spanning, onzekerheid, wat als dit kindje ook zoveel ‘dingen’ heeft… ik moest er niet aan denken nog zo’n periode mee te maken. Maar dat Sem opeens liep, gaf mij hoop. Hoe benard de situatie toen ook was, de liefde voor een kind houd je niet tegen. En ik denk dat het deze liefde is geweest die mij liet beseffen dat, ook bij een volgende, alles weer goed zou komen. 

Ondanks dat mijn grote angst uitkwam (ook Elin werd geboren met een heupafwijking, 2 liesbreuken en daarbij een gaatje in haar hart), ben ik blij dat zij allebei in mijn leven zijn. Ze hebben me veel geleerd de afgelopen jaren. Over dankbaarheid, vooral. En genieten in donkere tijden. En dat doen we steeds met volle teugen. 

Liefs,

Fabrina