Deze week las ik een interessant artikel, waarin de schrijfster een andere kijk op depressie wilde belichten. En ik herkende veel dingen die zij schreef, het is iets wat ik zelf al jaren roep: een depressie is gelinkt aan onverwerkte trauma’s uit de kindertijd.

Voor mijzelf heel herkenbaar, na jaren van burn-out en depressieve gevoelens. Hoe ik mijn best ook deed om mezelf goed te voelen, door de dingen die ik meemaakte een plek te geven, ben ik me pas echt gelukkig gaan voelen, toen ik ging zingen.

Zingen deed ik altijd al, ik heb er mijn werk van kunnen maken als zang- en muziekdocent, maar dat was niet het soort zingen dat mij geholpen heeft. Dat voelde na een tijd heel oppervlakkig, gewoon voor de lol even lekker zingen, dat idee. Hoewel ik me er op dat moment 100% beter door voelde, loste het nooit een probleem op. Na het zingen, voelde ik me nog een half uurtje gelukkig, maar daarna viel ik gewoon weer in dat zwarte gat.

Helend Zingen

Het zingen wat ik nu bedoel, om onverwerkte trauma’s op te lossen, kwam pas later. Deze afgelopen 2 jaar om precies te zijn. Ik ontdekte voor mezelf dat er bepaalde liedjes waren die mijn aandacht vroegen: loop je door de supermarkt, hoor je een lied. Loop je naar de auto, wordt ie op de radio gedraaid. Ben je thuis gekomen, speelt je man hem af op de langspeelplaat. Dat soort momenten. Ik ben er serieus naar gaan kijken: wat is er zo bijzonder aan dit lied? Wat wil het mij vertellen?

Door naar de tekst te luisteren en toe te passen in mijn situatie, kreeg ik antwoorden die ik van te voren niet had kunnen bedenken. Ik voelde van binnen iets raken, wat ik kon linken met die sluimer-zwaarheid die ik altijd in me voelde. Er kwam een opening om er dit keer wél naar te durven kijken, want oi, wat is het eng! Het zijn je allerdonkerste gevoelens, je monsters onder het bed waarvan je weet dat ze er liggen, maar je gaat toch maar op bed liggen en doen alsof er niks onder je bed ligt, dat soort angst.

Uiten door te zingen

Maar dat was goed. Door de muziek, de tekst en de klanken van de zanger(es), kwam er iets heftigs in mij los. Een gevoel dat ik tot nu toe altijd onderdrukte en waar ik niks mee te maken wilde hebben, omdat het eng was. Maar door er naar te luisteren, me open te stellen voor het verhaal dat de zanger(es) mij wilde vertellen, en het daarna zelf te zingen, zelf te uiten, hierdoor is een wereld voor mij open gegaan.

Het is voor mij heel duidelijk op welke manier zingen en muziek luisteren bijdraagt aan die onverwerkte trauma’s, of depressie als je het zo wil noemen. Daarom ben ik zo trots om Helende ZangSessies te mogen geven! Niet vanuit het idee om een betere zangeres te worden, maar een betere versie van JEZELF! Hoe gelukkig zal jij zijn, wanneer je die zware deken van moeilijke gevoelens niet meer met je mee zeult? Hoe vrij zul je dan zijn? Gun het jezelf om dit te ervaren, uit liefde voor JEZELF ♥