‘Jaaaa mamaaaa! Kom kijken! Het is gelukt!!!’ 

Dolenthousiast hoor ik geroep vanaf de straat. Ik leg mijn spullen aan de kant en ga snel maar stil naar buiten, naar de stoep waar Sem hard aan het oefenen was geslagen op zijn fiets. Een échte fiets, want: deze heeft grote wielen en een rem aan het stuur. Eerst kijk ik stiekem van een afstandje, hij heeft niet in de gaten dat ik hem vol trots bestudeer. Tongetje uit zijn mond, concentratie in zijn ogen. Hij zet langzaam af en hop, daar fietst ie, op zijn fiets met grote wielen en een rem aan het stuur. 

Zijn zusje heeft me als eerste in de gaten. ‘Mama, mama, kijk eens hoe hard ik ga!’ en ze zoeft me snel voorbij. Dan Sem. Hij komt op me afgereden met een grote lach en kan nog nét op tijd remmen voordat hij tegen me aanbotst. Ook dat verdient een compliment: het remmen gaat goed en niet geheel onbelangrijk, precies op tijd. Ik onthaal hem alsof hij een wielrenner is die zijn eerste Tour succesvol heeft afgelegd. Ik gooi nog net geen bloemen en champagne over hem heen, maar het had zomaar gekund als ik een vaas en fles in mijn handen had gehad. Wat ben ik trots. Blij. Opgelucht. Euforisch. En een tikkeltje emotioneel bij deze mijlpaal.

Want hoewel hij al een hele tijd fietst, was deze grote fiets een grote wens van en een grote uitdaging voor Sem. Met deze grote fiets zou het hem wél lukken om mee naar het dorp te fietsen, zonder al te moe op de bestemming aan te komen. Fietsen naar school en zijn grote fiets aan al zijn klasgenootjes en de juf laten zien, hij praat er al over sinds we deze fiets in huis hebben. Nu ruim een jaar. Maar de grootte van de fiets blijkt ook meteen het nadeel te zijn (tja, elk voordeel heb zijn nadeel, toch?) want het lukt hem niet goed om er soepel op te komen en zich af te zetten. En ook het voeten-neerzetten tijdens/na het remmen blijkt nog een hele klus voor hem te zijn. Nooit geweten hoeveel handelingen er eigenlijk bij komen kijken, maar zoals de meeste dingen, valt dit pas op wanneer het ergens niet zo vloeiend gaat. 

Maar nu is het dus gelukt. Hij zet zichzelf af, hij vangt zichzelf op, hij racet door de straat en roept naar ons: Waaauuuwww, zo hard heb ik nog nooit gefietst! ‘Kijk voor je!’ roep ik schel en paniekerig achter hem aan en precies op tijd fietst hij nét langs het boompje op de stoep. Nog een mijlpaal vandaag bereikt: hij kan ook dingen ontwijken. Check, die streep ik van mijn lijstje. En ga genietend naar hem kijken terwijl ik me inbeeld hoe we samen naar school fietsen, door het bos en langs de paarden met zijn zusje kletsend achterop. Geluk kan zo eenvoudig zijn.