Toen Sem ongeveer 6 maanden oud was, waren er bij hem verdenkingen gekomen voor bepaalde spierziekten. De dokters tastten een beetje in het duister (wat ons op dat moment niet veel vertrouwen gaf) en wij werden elke keer weer opnieuw naar huis gestuurd om te wachten op een volgende uitslag. Sommige van die uitslagen duurden wel 3-6 maanden. Killing, die tijd!

Uit stress/controle/angst zat ik iedere avond achter de computer, op zoek naar antwoorden van het medium dat alle antwoorden bezit: GOOGLE. En ik vond er veel informatie. En aandoeningen. En angst. Heel veel angst. Want wat kan er veel mis zijn en gaan met je kindje! Op een gegeven moment mocht ik niet meer op GOOGLE of naar fora van Lean, want het gaf me te veel stress. Ik kon niet loskomen van alle ernstige dingen waar ik over had gelezen en kon overdag niet meer functioneren. Zou hij dit kunnen hebben? Zou dit het kunnen zijn? Gek werd ik er van.

Bij Elin heb ik dingen anders aangepakt. Koos ik voor antwoorden van de artsen, wat inhield: bellen, mailen en/of extra afspraken maken en vooral heel veel vertrouwen in de artsen en daarmee het proces hebben. Door het niet weten van alle enge mogelijkheden wat GOOGLE kon presenteren, bleven mijn zorgen beperkt. Wat weer inhield dat er meer tijd over bleef voor de leuke dingen met elkaar, waardoor ik ook mijn zorgen een beetje kon vergeten. Win-win, als je het mij vraagt.

© Fabrina Willemse