We lopen door de brede hal van het ziekenhuis. Vandaag krijgt Elin een kort onderzoek om een genetische afwijking uit te sluiten. Na een lange zit is ze aan de beurt en mag ze de foto’s laten maken. Twee van haar heupen, en nog eentje van haar hand. Het is eigenlijk zo gepiept en voordat we het doorhebben, mogen we weer terug naar huis. We lopen de lange (lánge) gang door en komen dan uit bij ‘de winkeltjes’. 

Je weet wel.

De wínkeltjes. Met attente kaartjes. Kleurrijke bloemen. Boekjes en tijdschriften. Lekkere saucijzenbroodjes, appelflapjes. Ijs, rompertjes, slofjes. En ballonnen. Véél ballonnen. Hysterische ballonnen met een hoofdletter B. De B van: buy me! Buy me! BUY. ME!! Ze bewegen ook altijd naar je toe als je er iets te dicht langs loopt. Alsof ze aan je willen ruiken of je een zwak voor ze hebt, ja of nee. 

Tot nu toe is dit nooit een probleem geweest. We konden de oudste altijd heel goed afleiden als we langs de winkeltjes liepen. In het Sophia staat namelijk een zeer indrukwekkende drol vlakbij de in/uitgang. En ik hoef je denk ik niet uit te leggen wat voor magnetisch effect een drol kan hebben op een dreumes/peuter/kleuter. Ballonnen-invasie omzeild. Al jaren. 

Elin daarentegen, laat zich niet zo snel vangen door een drol. Nee. Daar is iets meer voor nodig. Dus als we zagen dat ze alleen maar keek in de richting van die poppen vol gebakken lucht, dan stopte ik haar snel in de buggy en racete door naar de lift van de parkeergarage. Missie weer geslaagd. Geen ballonnen mee naar huis. 

Maar sinds onze verhuizing hebben we niet zoveel geluk. In het ‘nieuwe’ ziekenhuis staan de ballonnen gewoon open en bloot te lonken bij de in/uitgang, dus zeg maar gewoon METEEN bij binnenkomst. Geen drol te bekennen om ons achter te verschuilen, we zijn overgeleverd aan de luchtige, doch dringende aanwezigheid van de ballonnen. 

Buy Me. Buuuyyyy meeeee. BUUUYYY MEEEE! 

Buggy of niet, Elin sprint er naar toe alsof haar leven ervan afhangt en klampt zich vast aan Minnie Mouse, Spongebob Squarepants en Dora als zijnde haar lang gemiste vrienden. Met knipperende puppy-ogen worden we aangekeken, gevolgd door een zachte ‘pleeeaaaassseeeee?????’ en we zijn overstag. Zucht. Missie niet geslaagd. We nemen een ballon mee naar huis. En ik vrees dat het niet bij deze ene keer zal blijven.

Liefs,

Fabrina