In een vorige column had ik de vraag gesteld: zorg jij goed voor jezelf? Het onderwerp bracht heel wat teweeg op de Facebook-pagina van de VAH, en wat me opviel was hoe wij allemaal in de overlevingsstand raken wanneer er iets heftigs in ons leven gebeurt. En daarbij weinig tot geen ruimte maken voor onze eigen ontspanning. Ik heb het laatst ook weer meegemaakt met onze zoon en alle jaren van onzekerheid en angst kwamen als oude vrienden weer op bezoek. Ook mijn oude patronen van overleven, zoals: veel regelen, alles zelf willen doen, zoveel mogelijk vooruit werken, controle houden over dingen waar je geen controle over kunt hebben, veel nadenken en piekeren over van alles en nog wat, lieten zich weer van hun beste kant zien. En ik merkte dat ik er diep en diep ongelukkig van werd, het werkte me ontzettend tegen. 

Ik zocht een tegenhanger. Een uitlaatklep om me door die onzekerheid te helpen. Want je kunt nu eenmaal niet altijd alles vanuit die overlevingsstand doen. Dat houd je niet vol! Het piekeren en malen, alles willen regelen, plannen maken, vooruitdenken… het is allemaal stress die zich in je hoofd afspeelt. En op zich is dat niet erg, maar het wordt vervelend wanneer je niet meer anders kunt dan leven en reageren vanuit je hoofd, vanuit een bepaalde controle die je probeert te hebben om zo grip op de situatie te krijgen. Ik ging een keer met een vriendin naar een theatervoorstelling en ik stelde voor om te rijden. In haar auto. Terwijl zij mij ophaalde en dus zou rijden. Ze snapte het wel. Het was het enige waar ik op dat moment controle over had, in een periode waar zekerheden onder mijn voeten vandaan schoten. Die controle hield me overeind.

Maar dat was achteraf gezien schone schijn. Leven vanuit je hoofd gaat een tijdje goed, maar erg duurzaam voor je lichaam is het niet. Je vergeet dat er ook nog zoiets is als leven vanuit je hart, leven vanuit je intuïtie. En dat zijn de tegenhangers waar ik naar zocht. 

Door te zingen, te tekenen, te dansen, yoga te beoefenen, of de natuur in te gaan, geef je jezelf ruimte om van je hoofd naar je hart en lijf te gaan. En dat is belangrijk, want ik heb gemerkt dat mijn emoties daar verstopt zitten en wachten op ontlading. Wanneer ik op volle toeren opereer vanuit mijn hoofd en dus mijn hart (gevoelens) en lijf (intuïtie) negeer, ben ik gestresst, ervaar ik snel paniek, voel ik me ongelukkig, heb ik nergens zin in, maak ik weinig grapjes en lach ik veel te weinig. Terwijl ik dit juist nodig heb om de rumoerige tijd van ziekenhuis en dokters door te komen. 

Dus heb ik mezelf op een ontspan-dieet gezet: een ochtend wandelen in het bos, een uurtje zingen als de kleintjes naar school zijn, 10 minuten verder lezen in mijn boek terwijl de kleintjes tv kijken, na het eten een kwartiertje dansen met z’n allen (pump up the volume!) of in bad gaan wanneer iedereen ligt te snurken. Ik heb gemerkt dat er veel momenten zijn om extra tijd voor ontspanning in te plannen, zonder dat je dagplanning of schema in de war komt. Het werkt, het helpt. Ik ervaar veel minder stress en durf mijn emoties te uiten. Ik raad het iedereen aan! 

Op welke momenten kun jij even ontspannen? Hoe ziet jouw ontspannings-dieet eruit?

Liefs, Fabrina